Week 11: De eerste twee weken zijn omgevlogen!

Al twee weken is 

Het manneke bij ons in huis. De tijd vliegt voorbij en er worden grote stappen gemaakt. Niet alleen in de hoogte, maar vooral in zijn leren en geestelijke ontwikkeling. In de eerste week hebben we hem regelmatig in de draagzak gehad in moeilijke situaties. Wat is nu een moeilijke situatie? Dat is iets wat uw hond feilloos aangeeft. Vaak gaan ze zitten of tegen je opstaan. Maar ze laten ook een ander gedrag zien. Het approach-avoidance conflict. Het naderen - wijken, de pup loopt ergens naar toe en er weer vanaf. Het is een normaal stress signaal. Ze willen iets ontdekken maar vinden het ook nog eng. Er is een innerlijk conflict en er moet een beslissing gemaakt worden. Is de pup er klaar voor? Of nog niet. Het is belangrijk voor zijn eigen ontwikkeling dat de pup dit zelf mag beslissen, niet u. Omdat u simpelweg die beslissing niet kan maken. Als de pup dit conflict in zijn eigen tempo kan beslissen, komt de beslissing vanuit de pup zelf en kunnen ze er veel beter mee omgaan de volgende keer als ze weer in zo'n situatie terechtkomen. 

Bij Herman zien we dat vooral

Bij vreemde mensen en honden. Bij mensen maakte het niet uit of deze binnen kwamen of dat hij ze buiten zag. Honden heeft hij alleen nog buitenshuis gezien. Honden komen zo bij ons niet naar binnen, tenminste als ik zelf een hond heb. Dat is een heel verhaal en het waarom niet zal ik zeker nog een keertje delen. De mensen die binnenkwamen behoren tot onze familie en vriendengroep. Die kennen mij zo langzamerhand wel en wisten precies wat ze moesten doen. Rustig doorlopen en gaan zitten, Herman zocht ze vanzelf op, om te snuffelen of om geaaid te worden. En na een paar keer bezoek ontvangen ging dat heel goed. Nu loopt hij ze kwispelend tegemoet. Buiten is een ander verhaal. Dat komt vooral omdat mensen op straat raar gedrag gaan vertonen als ze een pup zien. Ze trekken  alles uit de kast en maken hele rare geluiden om zijn aandacht te trekken. Herman is al die rare geluidjes niet gewend en ging eerder in de achteruit dan de vooruit. Als mensen normaal deden en zich kleiner maakten, dan was er geen probleem. Hij pakte dat geweldig op en loopt nu normaal naar mensen toe. Ook bij honden op straat hebben we hem volledig zijn eigen keus laten maken. Hij weet het beste wat hij leuk vindt en wat niet. Als hij van de hond af gaat gaat hij altijd bij ons zitten, daar wordt hij voor beloond. Langzaam maar zeker gaat dat steeds beter tot verbazingwekkend goed.   

Tja en verder

Vindt hij het heerlijk om geknuffeld te worden. Als je hem op zijn rug kriebelt, laat hij zich achter overvallen om zich lekker te laten vertroetelen. Zindelijk worden gaat steeds beter, maar de harde regen die de hele dag naar beneden komt, zit in de weg. Pups vinden het al moeilijk om buiten te plassen, laat staan in de regen. Desondanks doet hij het goed. We lopen hoofdzakelijk nog vaste routes en hij leert niet alleen de omgeving steeds beter kennen, maar ook de geluiden die we uit onze maatschappij kennen: auto's, fietsers, scooters en motorzagen. Hij pakt rustig zijn moment en gaat er goed mee om, mede omdat onze fokker hier belangrijk voorbereidend werk heeft verricht. Hij voelt zich in huis vrijer en zet overal zijn tanden in (daar ga ik het later nog over hebben ) gapt theedoeken, vaatdoekjes en dweilen, maar die voorliefde scheen zich al te openbaren bij de fokker :-). Herman slaapt goed door en wordt gemiddeld om half zeven wakker in de ochtend. Hij is vrolijk en vindt het leuk om te trainen, hij mag graag leren. Hij is ongelofelijk lief en soms ontploft hij en wordt het een klein monstertje. Dan zeggen we hier: wie heeft er water opgegooid? Hij verandert dan in een kleine Gremlin :-)  om vervolgens doodmoe in slaap te vallen. Zeg ik: Herman is echt een cadeautje ♥