Het apport en het spelen, een eeuwenoude discussie

Samen spelen is belangrijk 

Vanaf het moment dat pups enigszins kunnen bewegen ontdekken ze elkaar spelenderwijs. Zo ontwikkelen ze hun vaardigheden, maar leren vooral wat een rem is. En zo geven pups onderling aan wanneer iets pijn doet of niet. Omdat wij ze ophalen met gemiddeld acht weken zijn ze hun speelmaatjes kwijt. Nu moeten ze het doen met de benen die door de kamer heen bewegen. En iedere nieuwe pup eigenaar weet dat dat gebeurt. Dat is niet fijn voor ons dus worden pups daarop gecorrigeerd. Mensen willen 'gewoon' door de kamer lopen, zonder dat ze een pup meeslepen aan hun been. Juist door halfslachtige correcties en hoge geluiden van kinderen, die het ook niet leuk vinden, wordt het jagen op benen vaak erger in plaats van wat we liever zien, namelijk dat het uitdooft. Als u uw pup ophaalt, zit deze nog vol in zijn ontwikkeling. Deze ontwikkeling moeten we gebruiken voor de binding aan ons. 

Voor de binding

Spelen geeft binding en het is zaak dat er veel gespeeld wordt met de pup. Wat de meeste mensen doen is de pup afleiden als hij in je been hangt. Ze pakken iets en geven hem dat. Dat snap ik wel, maar u bent de pup ook iets aan het leren. Namelijk als je in mijn been hangt, geef ik jou iets anders. En daar is Pavlov weer :-). Het levert de hond iets op, in het been hangen, namelijk aandacht en iets anders om mee te spelen of om op te kauwen. Ik zie u al denken, ja, maar ik hoef dat toch niet te tolereren? Zeker niet. Maar als u een paar keer per dag een spelmoment in bouwt, hebt u aanzienlijk minder problemen. 

Met Herman wordt zeker vier tot vijf keer per dag gespeeld. Soms starten wij het spel en soms start Herman het spel. Maar er wordt altijd gespeeld los van een situatie of een conflict. Ik wil niet dat Herman een link legt tussen ik kan in jouw voeten bijten en daarna gaan we spelen of krijg ik iets te kauwen. Het spelen wordt benoemd, hier is dat 'kom we gaan spelen'. Dat spelen bestaat uit meerdere factoren. Weggooien van speelgoed en het terugbrengen, zoekspelletjes en trekspelletjes. 

Uiteraard mogen honden die getraind worden voor de jacht

Of voor elke andere sport die apporteren bevat, een trekspel doen! Wat raar dat mensen dat denken, waarom zou dat niet mogen? Omdat ze 'hard' worden in de bek? Wat voor een fabel is dat? In de eerste video zie je Lisa een trekspel doen met Xena en Herman, het is een onderdeel van de opvoeding. Daar zou dan bij komen dat Herman en Xena nu al hard in de bek zouden zijn en dat is niet zo. Lisa kan perfect apporteren en schijnbaar ook een trekspel doen. Zou het kunnen zijn dat het twee totaal verschillende elementen zijn? En dat het één niets met het ander te maken heeft? Dat Lisa weet wanneer er gespeeld wordt en wanneer er gewerkt wordt? Waarom mag ik dat dan niet? Precies :-). In trekspelletjes ontladen pups en volwassen honden hun 'spel agressie' en dat is wat ze nodig hebben. Ze zijn perfect in staat om het te onderscheiden. Herman gaat zelfs door middel van 'trekken' het apporteren leren. Er is geen haar op mijn hoofd, die eraan denkt om Herman het 'trekken' en het spelen te ontnemen.

Aan en uit 

Hier worden lange touwen gevlochten van oude fleecedekens, het eind is een soort van kwast. Hij kan nu niet op mijn handen bijten omdat ik rechtop sta. Ik wil dat hij er vol in gaat hangen en gromt. Daar komt later een training op, met het woord 'genoeg'. Op het woord 'genoeg' moet Herman direct 'los' laten. Belangrijk bij een spel is wanneer je het start dat je het ook beëindigt. Het wordt een soort impuls controle. Die u kunt zien als een soort aan en uit knop. Het woord 'genoeg' wordt dan stoppen. De opdracht 'genoeg' moet straks op meerdere plekken inzetbaar zijn. Als hij onderweg met andere honden speelt en we zeggen 'genoeg' moet hij het spel beëindigen en weer meelopen.   

Grommen

Dat grommen vinden mensen vaak eng. Grommen is een normale communicatie bij honden, ze geven iets aan, pijn of een grens. Als u goed luistert klinkt een spel grom anders dan een serieuze grom, serieuze grommen komen diep uit de borst. Een spel grom klinkt hoger en komt niet zo diep uit de borst, ze gebruiken het ook als ze met elkaar spelen en hun lichaamstaal is compleet anders. In dat samen spelen, gooien ze het er allemaal uit. Alle opgekropte gevoelens kunnen ze er in kwijt en dat betekent ook dat het vangen van benen of voeten niet meer zo nodig hoeft.

Het begrip apport               

Moet je eigenlijk helemaal uit elkaar pluizen, wil je het begrijpen. Wat is nu eigenlijk een apport? Apporteren is eigenlijk maar één ding, het object wat de hond in zijn bek heeft wil ik graag in de hand gelegd hebben. Vooral gelegd, de hond moet het vrijwillig aan mij geven. Apporteren heeft niets met afstand te maken. De meeste mensen gooien met 'iets' en roepen vol enthousiasme 'apport', alsof de hond dan weet dat hij het terug moet brengen en afgeven. Natuurlijk weet de hond dat niet, hij heeft geen enkel idee. Bij het aanleren van een apport, begint de training bij het eind. Als ik Herman leer dat apporteren 'iets' in de hand leggen is, maakt de afstand niet meer uit. Omdat de hond snapt wat de eindoefening is 'het object in de hand leggen'. Waar dit object ligt of hoe groot of de afstand is, is totaal niet belangrijk. We halen Pavlov er nog maar eens bij. Het woord 'apport' mag je dus niet noemen, voordat de hond de handeling van 'in de hand leggen beheerst'. Als de hond dat kan en u koppelt het woord 'apport' aan de handeling die op dat moment uitgevoerd wordt, dan krijgt de handeling een betekenis.

Wees verstandig 

En verklaar het apport niet heilig. Jagers hebben die neiging nogal eens, hun honden mogen alleen maar apporteren in de jacht, geen trekspelletjes etc. Jachthonden vinden het altijd leuk om 'iets' te apporteren. Niet alleen in het jachtseizoen. Als je de hond traint om op elk vlak te voldoen aan een apport, worden ze rustiger en verlaag je de stress. Hoe meer elementen een hond kan apporteren, hoe rustiger hij is in de jacht. Als je alleen het woord apport gebruikt in de jacht, dus bij wild, kunnen ze vaak niet wachten totdat ze mogen gaan. Veel honden bouwen hier stress op en lopen vaak vast in het afgeven. Eindelijk hebben ze iets en nu moeten ze dat ook weer afgeven. 

Ik wil nog even terugkomen op 

Het hard in de bek betekent dat honden op hun apport te hard bijten, een kaakklem krijgen, het kapotmaken of ermee schudden. Mensen beginnen veel te vroeg met een serieus apport. Ik zie 16 weken oude pups getraind worden op eenden of andere zware objecten. De kaken van honden zijn pas volgroeid als ze 10 maanden oud zijn. Honden hebben een volwassen gebit nodig om goed te kunnen apporteren. Jonge honden bijten te hard om te veel gewicht van hun apport in één keer mee te krijgen, dat bijten op wild of objecten krijg je er heel moeilijk weer af. Als honden niet snel genoeg iets oppakken, krijgen ze het commando 'vast' eroverheen en voert een eigenaar de druk op. Te snel, te hard, te weinig, competitie met andere honden, dat zijn zaken die hard in de bek veroorzaken. Niet een trekspelletje.