We gaan wandelen :-)

Voordat we gaan...

Moet Herman eerst zijn jas aan. Ik weet het, jas aan? Dat is er gewoon ingeslopen. Bij mijn eerste jongens zei ik altijd, ik moet eerst mijn jas aantrekken en vervolgens deed ik ze de riemen om en zei dan automatisch, nu moeten jullie de jas aan. Als je een woord koppelt aan een handeling, wordt het voor de hond gewoon een opdracht. Honden verstaan geen letterlijke taal. Maar pakken de intonatie van het uitgesproken woord en de handeling die je daarbij uitvoert. Pavlov, je zegt het en voert de handeling direct uit. De koppeling van het woord wordt gemaakt op de handeling die je uitvoert. Als ik het 'appeltje' had genoemd en ze de jas aangetrokken, hadden ze op 'appeltje' hun hoofd door het tuig gestoken. Hoe je dus iets noemt of benoemt maakt niet uit, als de hond maar snapt wat er van hem verlangd wordt. En hier is dat jas aantrekken.

Herman heeft een Y-tuigje aan. Dat heeft een reden. Zijn nek is vrij en zijn schouders ook. Hij kan daardoor vrij lopen. Het tuig moet fijn zitten en geen pijn doen. De stof moet zacht zijn en niet schuren of heen en weer bewegen als u wandelt. De nek wil ik vrij omdat het een correctie gebied is voor honden. Als hij later groot is :-), maar vooral als hij snapt wat er van hem verlangd wordt, namelijk niet trekken aan de lijn, loopt hij op allerlei soorten lijnen en halsbanden. 

De eerste stappen van de jas aan. Bij de jas aan, is het de bedoeling dat hij zelf zijn hoofd door de opening van het tuig steekt. Later wordt dat verplaatst, we staan dan niet meer voor hem, maar houden zijwaarts het tuig omhoog en klikken het naast ons dicht. Het hoofd erdoor en de kliks van het vastmaken kan moeilijk zijn voor honden. We geven hem lekkers om hieraan te wennen. Dat gaat vanaf het begin super, Herman is in het nest al getraind op een halsband. Hij is dus gewend dat er iets in zijn nek zit. Dat scheelt ons meer dan de helft om dit te trainen. 

Nee, gewoon niets doen met dat nekvel...  

Veel mensen denken dat ze hun hond kunnen corrigeren in het nekvel, omdat de moederhond dat ook doet. Dat is niet waar, geen van beiden eigenlijk. Ik heb eindeloos veel nesten met moeders geobserveerd en ik heb ze dat nog nooit zien doen. Moeders corrigeren hun pups op veel manieren: over de bek bijten, zacht grommen, harder grommen, fixeren, maar nooit in het nekvel. We zien dat alleen bij het verplaatsen van pups als er gevaar dreigt. Dan pakt ze haar pups op en geeft ze een soort van nekklem. De pup geeft zich direct over en nu is ze in staat om ze snel en zorgvuldig te verplaatsen. Nooit als een correctie. Waar we het wel zien is als twee honden serieus vechten. Die kunnen elkaar in de nek grijpen. Honden die prooien jagen, kunnen hun prooi in de nek pakken, ze schudden hiermee om de prooi te doden. Uw hond in het nekvel pakken en schudden betekent dus, ik ga je doden. Dat kan niet de bedoeling zijn en pups en volwassen honden worden hier onzeker van of kunnen agressie gaan vertonen naar de eigenaar.

Je doodt iets of je doodt het niet, maar je dreigt niet. Dat doe je wel met een nekcorrectie en honden snappen daar niets van. Loop ik nu met een puppylijn van 1,50 en doe ik Herman een halsband om, zal hij zich om de paar meter vastlopen. Het loopwerk van pups ga ik nog beschrijven, maar als dit gebeurt, zullen er linken gelegd worden. Daar is Pavlov weer. Elke keer zal hij een link leggen met datgene wat hij ziet en de correctie die hij voelt. Tsja, hij heeft helemaal niet in de gaten dat hij de correctie zelf uitvoert omdat hij naar voren schiet aan de lijn. Het aanlijnen is een beperking in de vrijheid van de hond, die we de hond zelf opleggen en we doen dat voor de veiligheid van de hond. En dat is nu precies wat ik Herman niet kan uitleggen, dat het voor zijn eigen veiligheid is. Maar wat ik wel kan is het lopen zo aanleren dat Herman het leuk vindt om met ons te wandelen en niet het gevoel heeft dat hij continu gecorrigeerd wordt voor allerlei zaken. Onze puppylijn is dan ook 3 meter lang. Met die lijn wordt "gespeeld", dat betekent in dit geval, dat wij bepalen hoeveel ruimte hij krijgt. Is het veilig, krijgt hij de hele riem, is het niet veilig, bossen we de riem op en maken hem korter. Bij het opbossen, zeggen we 'opletten' en belonen hem als hij komt. Bij de vrije riem zeggen we 'toe maar' en kan hij weer vrij bewegen.  

De draagzak

Gebruiken we om verschillende redenen. Pups zijn klein en daardoor zien ze de wereld heel anders dan wij. Op hun hoogte kan alles zeer bedreigend zijn. Ik wil hem graag conditioneren op zoveel mogelijk factoren en hem de bescherming geven dat deze factoren allemaal goed zijn. Vrachtwagens, winkelkarretjes, veel mensen, brommers en noem alles maar op zijn enorme uitdagingen, ook als je hond goed hierop gesocialiseerd is door de fokker. Alles maar dan ook alles is nieuw voor Herman. Hij moet alles hier opnieuw ontdekken. Herman is bij de fokker al op heel veel geluiden geconditioneerd en helpt ons enorm, omdat er daardoor sneller gewenning optreedt. In de draagzak is er niemand die voorover buigt om hem te aaien, vrachtwagens en winkelwagentjes zijn niet zo bedreigend. We hebben dit met bijna al onze honden gedaan. Het is niet dat we ze niet laten lopen, maar in moeilijke en zeker drukke situaties willen we de honden veiligheid bieden. Alle honden die zo getraind zijn, zijn in hun latere leven nergens, maar dan ook nergens bang voor geweest, ook niet in de meest moeilijke situaties. En dat is mij alles waard. Hij hoeft er niet in, hij gaat erin als hij aangeeft wat hij moeilijk vindt. En dat merk je snel genoeg, ze gaan stil staan en tegen je opstaan. Ze zoeken dan bescherming. 

Maak je hem dan niet bang? Of beloon je dan niet de angst? Dat zijn vaak de vragen die gesteld worden. Ik vind dat zo raar, pups worden te pas en te onpas opgetild, vaak letterlijk door iedereen. Maar als hij steun zoekt in een moeilijke situatie mag ik hem niet tillen...Bij ons is dat andersom, niemand mag mijn pup zomaar optillen, waarom? Ik til toch ook niet zomaar kinderen op die ik buiten tegenkom, omdat ik vind dat ze er leuk uitzien? Herman wordt hier ook niet zijn hele leven getild, hij heeft vier voeten, daar kan hij prima mee lopen. Waarom moeten anderen dan wel mijn hond optillen? Hij wordt alleen getild als hij er om vraagt en we zien nu al na twee dagen, hier in huis en in de tuin, dat hij op veel vlakken niet meer vraagt, omdat de situatie herkenbaar is geworden voor hem.

Angst bij honden op zichzelf kan ik een heel boek over schrijven en dan vooral over de misvattingen die mensen  hierover hebben. Maar in dit geval is het een normale natuurlijke angst, de aangeboren angst. De angst die jou beschermt voor gevaar, het is mijn taak om hem te leren dat deze angsten uiteindelijk ongegrond zijn. Trek ik hem daar doorheen, dan kan hij wel degelijk angsten gaan ontwikkelen die ik liever niet wil.